Lata szkolne, pierwsza miłość, młodzieńcze zauroczenia i plany na przyszłość.
Życie tętniące kolorami, którego motorem jest nieodparte pragnienie zdobycia całego świata.
Grupa przyjaciół zamknięta w jednej szkolnej klasie dzieli ze sobą każdą chwilę swojego młodego życia.
Wszystko zostaje zweryfikowane przez koszmar wojny. Urwana z środku zabawa, niedopowiedziany dowcip, przerwana lekcja.
Spektakl jest opowieścią o marzeniach, o konsekwencji w dążeniu do celu.
To także afirmacja sztuki, która mimo tragizmu historii, śmierci i przeciwnościom losu, zwycięża nad niepamięcią.

Piękne, głęboko wzruszające przedstawienie, porywająca koncepcja artystyczna czytelnie pokazująca myśl inscenizacyjną i przesłanie, wspaniale zagrane przez Bartłomieja Ostapczuka w roli Marcela i cały zespół. Pozostaje w pamięci – pisano o spektaklu.​



​Jest styczeń 1991 kiedy prezentuję Marcelowi Marceau swoją etiudę reżyserską.
Ma to być krótki mimodram opowiadający o życiu lokalnej szkoły na przedwojennej wsi.
- Jak ją zatytułowałeś? zapytał
- "Klasa", proszę pana.
Doskonale pamiętam tę ciszę, która zapadła, Mistrz wrócił myślami do swojego dzieciństwa, przeczuwał u kresu tej pięknej epoki tragiczny ciąg dalszy. Wojna miała wszystko unicestwić.
-"Lionel, byłoby dobrze gdyby na końcu tej sztuki dzieci dorosły, potem postarzały się i wtedy przypomniały sobie o straconych złudzeniach z młodości."
To musiało bardzo leżeć mu na sercu, bo długo zachęcał mnie do kontynuowania tej pracy.
Aby oddać mu hołd, wskakuję do tej rzeki... wyobrażam sobie jego przenikliwe spojrzenie i lekki uśmiech.
"Klasa" nazywa się dzisiaj "MARCEL", Panie Marceau, wyruszamy...
Lionel Menard

Scenariusz Reżyseria Lionel Menard
Asystent reżysera Paulina Staniaszek
Scenografia/ kostiumy Lionel Menard
Oprawa muzyczna Franck Gervais
Światła Andrzej Król / Paweł Srebrzyński
Malowanie, uplastycznienie scenografii i kostiumów
Karolina Szaturska , Małgorzata Kupiec-Sporzyńska, Agnieszka Magiera
Występują: Ewelina Grzechnik, Paulina Staniaszek, Magdalena Kultys, Wojciech Rotowski,
Ireneusz Wojaczek, Bartłomiej Ostapczuk 

Premiera spektaklu miała miejsce 5 czerwca 2015r. podczas Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Mimu na Scenie Na Woli Teatru Dramatycznego m.st. W-wy. Przedstawienie znajduje się w repertuarze Teatru Dramatycznego m.st. W-wy (Scena Przodownik) Spektakl powstał w koprodukcji z Teatrem Dramatycznym m. st. Warszawy
Czas trwania spektaklu 80 minut bez przerwy
​

RECENZJE SPEKTAKLU "MARCEL"

"Głębia myśli i piękno formy" 
Spektakl "Marcel" w wykonaniu Teatru Warszawskiego Centrum Pantomimy to hołd złożony nieżyjącemu już największemu mimowi Marcelowi Marceau. Reżyser spektaklu Lionel Ménard, uczeń Marceau, wykorzystał tu wątki z życia swojego mistrza. Widzimy więc postać Marcela w scenach z okresu dzieciństwa, lata szkolne, młodzieńcze pierwsze zakochanie, marzenia, plany, nagle przerwane przez wojnę, w której Marcel walczy, i powrót do domu, do przerwanych marzeń artystycznych, ślub ze szkolną niewidomą koleżanką. Nie wszyscy powrócili z wojny, więc obok radości jest też smutek. Piękne, głęboko wzruszające przedstawienie, porywająca koncepcja artystyczna czytelnie pokazująca myśl inscenizacyjną i przesłanie, wspaniale zagrane przez Bartłomieja Ostapczuka w roli Marcela (wybitna rola, doskonałe, świadome operowanie gestem, mimiką, całym ciałem, twarz ukazująca wewnętrzne przeżycia bohatera) i cały zespół. Pozostaje w pamięci. 
"Głębia myśli i piękno formy" / Temida Stankiewicz-Podhorecka / Nasz Dziennik nr 142

"Mimowie czyli cisza, której bardzo pragniemy"
"Marcel" to hołd złożony jednemu z największych twórców pantomimy czyli Marcelowi Marceau. W spektaklu autorskim Lionela Menarda mieliśmy okazję obejrzeć tragiczne dzieje tytułowego bohatera. Świat straconych złudzeń, koszmaru wojny i chwil szczęścia. Na scenie aktorzy Warszawskiego Centrum Pantomimy i Bartłomiej Ostapczuk w poruszającej roli Marceau. Przedstawienie potwierdziło, że Warszawskie Centrum Pantomimy z roku na rok prezentuje coraz lepszy poziom i może konkurować z najlepszymi grupami mimów. 
"Mimowie czyli cisza, której bardzo pragniemy" / Jan Bończa-Szabłowski / Rzeczpospolita online/16.06/ Link do źródła 

​"Sztuka elitarna"
Spektakl Teatru Warszawskiego Centrum Pantomimy to spektakl niezwykły. Czysty w formie, klarowny w treści. Zrealizowany przez Lionela Menarda w hołdzie dla najwybitniejszego światowego mima Marcela Marceau. Prosta treść ma w sobie ogromny ładunek emocjonalny. To ludzkie życie i wojna je deprecjonująca. Trudne losy, dojrzewanie i charakterologiczne metamorfozy. Wszystko zwyczajne, proste i wzruszające. Autorzy spektaklu i wykonawcy stawiają na swoją oryginalność, ale widzowi nasuwają się porównania do "Umarłej klasy" Tadeusza Kantora i "Naszej klasy" Tadeusza Słobodzianka.
To nie jest, broń Boże, zarzut. To traktować można jako artystyczny awans. Aż boję się tego pisać, ale dla mnie ten spektakl jest niemal idealny. Kostiumy, muzyka, scenografia, wykonawstwo - bez zarzutu. Wycyzelowane ruchy, znaczący gest. Pełna symbioza tych elementów. Oczywiście w przedstawieniu bryluje Bartłomiej Ostapczuk, który demonstruje znakomity warsztat pantomimiczny i umiejętności aktorskie. To, co on robi, jest scenicznym majstersztykiem. Ten spektakl jest celnym artystycznym strzałem w znaczenie i rolę pantomimy, sztuki ważnej, ale wciąż elitarnej. Mam nadzieję, że spektakl trafi do stałego repertuaru Teatru Dramatycznego (bo jest tego wart). Pokazuje bowiem wielkość tej sztuki, jej możliwości twórcze i ładunek emocjonalny. 
"Sztuka elitarna" Marzena Rutkowska Tygodnik Ciechanowski nr 27